Als jij nu denkt aan hetgeen je vrolijk door je neus jaagt. Neen, dat is het niet. Wel het edele wit dat uit de lucht valt en volwassenen zich opnieuw jong doet voelen. Alé, mij toch.

De trein is altijd een beetje … slow travelling!

Mijn vriendinnen weten dit: ik val op zware stemmen. 

Miserie, miserie … Werk je met een narcist? Dan kom je dit tegen.

Gisteren stond ik voor de eerste keer in vier jaren nog eens op m’n latten. Wat was dat?!

Op Post

Hoopvol

Even wat uitleg: dit was een schrijfopdracht tijdens m'n copywriteropleiding "Schrijf over een schoenverkoper en verwerk de woorden die tijdens het schrijven ertussen geworpen worden". Dit zijn de vetgedrukte woorden.

In de bovenste galerij staan de boeken, zoals soldaten, strak in het gelid. Opgepoetst en blinkend van trots rechten ze hun ruggen. Met hun verhaal in de aanslag overtroeven ze elkaar, want deze dag is D-day. Hun lot hangt af van de grijpgrage handen van al de bibliotheekgangers die vandaag een boek kunnen redden.

Grow a pair

Zo’n 10 jaar geleden kocht ik een huis. Achteraan ligt een mooie, grote tuin. Eigenlijk is het meer een wei, vol glooiingen en ondergrondse gangen door woelmuizen en mollen gegraven. Wanneer het gras pas is afgereden, merk je wat een divers landschap dit is. Op zich nodigt het uit om op ontdekking te gaan. Alleen wanneer ik het gras kortwiek, wens ik mezelf toch een glad laken toe.

Dikke twintig jaren geleden trokken mijn toenmalige vriend en ik door Hongarije. Een reis vol belevenissen.

Onlangs bekeek ik “On the record” op Canvas. Een beklijvende reportage gelinkt aan de #MeToo beweging. Dit katapulteerde me direct een aantal jaren terug in de tijd.

The illuminathed path leidt me naar een meertje, begeleid door de zacht omfloerste gloed van een bijna volle maan. Stampvoetend dender ik er naartoe. Een maagdelijk wit sneeuwtapijt verwelkomt me. Onaangeroerd, glad zoals een laken op een vers opgemaakt bed.

Thuiswerk. Klinkt als muziek in je oren. Eindelijk op je gemak, in je supercomfortabele onesie, met een oorverdovende stilte die je, dankzij de radio op de achtergrond, verjaagt.

Ik ben moe.

Twee weken geleden, bij het ochtendgloren, net nadat m’n ogen zich met tegenzin tot spleetjes openden, borrelde een hoest op die wat slijmpjes naar buiten dreef.

OMG!